“Każdy gest jest wydarzeniem można by nawet rzec – dramatem” – Walter Benjamin

Czy Włosi umieją rozmawiać bez pomocy rąk? Otóż nie, bo i po co skoro mają gesty obraźliwe, wyrażające prośbę, zachwyt, głód, zniechęcenie czy nawet posyłające kogoś “a quel paese” (w diabli) 🙂

Będąc w Italii, i przyglądając się Włochom z boku może nam się wydawać, że jesteśmy w teatrze, gdzie aktorzy rozmawiają ze sobą zarówno przy użyciu ust jak i rąk (dłoni przede wszystkim). Gestykulują oni z elegancją jaki i pasją godną pozazdroszczenia nie tylko gawędząc z kimś znajdującym się w pobliżu ale również podczas palenia papierosa, ożywionej rozmowy przez telefon czy nawet przeciskając się przez korki w godzinach szczytu.

Od klasycznego gestu palców połączonych z kciukiem i skierowanych w górę do tych bardziej skomplikowanych przekazujących złość czy zmartwienie – podsumowując – gesty są tak bardzo częścią włoskiej natury jak czarne espresso:)

Włochom gestykulacja przychodzi naturalnie. Gestykulują starsi, młodzież. Gestykulują dzieci (pewnie zanim jeszcze zaczną mówić :)). Gesty włoskie to nie tylko osobliwy folklor to też bogata historia. Jedna z teorii mówi że Włosi wymyślili je jako alternatywną formę komunikacji podczas gdy żyli pod okupacją Francji i Hiszpanii (XIV – XIX wiek) – miało dać im to przewagę nad okupantami, gdyż mogli się porozumiewać lecz nikt nie mógł ich zrozumieć. Teoria Adama Kendona, redaktora naczelnego czasopisma “Gesture” (Gest), mówi że w przeludnionych miastach jak na przykład Neapol, gesty stały się sposobem by wyróżnić się z tłumu, by zwrócić na siebie uwagę.

Tak czy inaczej Włosi sztukę gestykulacji opanowali do perfekcji, wiedzą doskonale co zrobić czy może lepiej “pokazać” gdy słowa to za mało, lub w sytuacjach gdy lepiej siedzieć cicho poniżej przedstawiamy krótką ściągę 😉